γενειάσκω

γενειάτης

γενειάω-ῶ
*γενειάτης, seul. ion. γενειήτης, εω (ὁ) Call. Dian. 90 ; Luc. Bis acc. 28 ; Anth. 11, 158, et dor. acc. γενειήταν, Thcr. Idyl. 17, 33, homme ou animal barbu.
Étym. γενειάω.