γεννήτης
γεννητήςγεννήτης, ου
(ὁ) seul. plur.
γεννῆται, ῶν
(οἱ) chefs de familles liés par des rites
et sacrifices communs et qui formaient un γένος (30 γεννῆται
faisaient un γένος, 30 γένη une φρατρία, 3
φρατρίαι une φυλή), Dém. 1319, 27 ; joint à
συγγενεῖς, Plat.
Leg. 878d ; Is. 64, 35 ; 65, 2.
Étym.
γεννάω ; cf. le
suiv.