γεωπονικός

γεωπόνος

γεωργέω-ῶ
γεω·πόνος, ου (ὁ) celui qui travaille à la terre, cultivateur, agriculteur, Anth. 6, 72 ; 7, 175, 281 ; 9, 742 ; Phil. 1, 212, etc.
Étym. γῆ, πένομαι ; cf. γεηπόνος et *γηπόνος.