γουνόομαι-οῦμαι
γουνοπαχήςγουνόομαι-οῦμαι, c.
γουνάζομαι ; seul.
prés. ind. γουνοῦμαι, Il. 21, 74 ; Od. 6, 149 ; 22, 312 ; Anacr.
1, 1 ; 2, 6 ;
etc. ; inf.
-οῦσθαι, Od.
10, 521 ; part. -ούμενος,
Il. 15, 660 ;
Archil. 75 ;
et impf. γουνούμην, Od. 11, 29 ; 3 pl.
γουνοῦντο, A.
Rh. 2, 1274.