γητομέω-ῶ

γητόμος

γηφαγέω-ῶ
*γη·τόμος, seul. dor. γατόμος, ος, ον [] qui fend la terre (pour le travail des champs), Eschl. fr. 184 ; ὁ γ. Anth. 6, 95, le cultivateur.
Étym. γῆ, τέμνω.