ἱλαρῳδία

ἱλαρῳδός

ἱλαρῶς
ἱλαρ·ῳδός, οῦ (ὁ) [ῐᾰ] qui compose ou chante des chants joyeux, Aristocl. (Ath. 621c).
Étym. ἱλαρός, ᾠδή.