ὅ

ὅ, ἥ, τό, pron. démonstr.

ὅ, ἥ, τό, gén. τοῦ, τῆς, τοῦ, etc. ; pl. τοί, ταί, τά, pron. relat. (seul. dans Hom. Hdt. et en poésie) qui, que : μῦθον, ὃ δὴ τετελεσμένος ἐστίν, Il. 1, 388, la parole qui maintenant est accomplie ; Κανδαύλης τὸν οἱ Ἕλληνες Μυρσίλον ὀνομάζουσιν, Hdt. 1, 7, Kandaulès que les Grecs nomment Myrsilos ; θεοὶ τοὶ Ὄλυμπον ἔχουσι, Od. 14, 394, les dieux qui occupent l’Olympe.

ὅ, neutre du pron. relat. ὅς, ἥ, ὅ.