ὁδοιπλανέω-ῶ

ὁδοιπλανής

ὁδοιπλανία
ὁδοι·πλανής, ής, ές [ᾰ] qui erre de côté et d’autre, Anth. 9, 427.
Étym. ὁδός, πλανάω.