ὁδοιδόκος

ὁδοιπλανέω-ῶ

ὁδοιπλανής
ὁδοιπλανέω-ῶ [ᾰ] errer de côté et d’autre, s’égarer, Ar. Ach. 69 ; Nic. Th. 267, 915.
Étym. ὁδοιπλανής.