ὁδοιπόριστος

ὁδοιπόρος

Ὀδόμαντοι
ὁδοι·πόρος, ου (ὁ)
1 voyageur, particul. à pied, Eschl. Ag. 901 ; Soph. O.R. 292 ; Ar. Ach. 205 ; Plut. M. 536c, 649b ||
2 guide, Il. 24, 375.
Étym. ὁδός, πορεύομαι.