ὁδοποιΐα

ὁδοποιός

ὀδός
ὁδο·ποιός, οῦ ()
1 qui fraye le chemin, pionnier, Xén. Cyr. 6, 2, 36 ||
2 agent-voyer, m. à m. qui fait les routes, Arstt. Ath. 54, 1 ; Eschn. 57, 27.
Étym. ὁδός, ποιέω.