ὁμιλητέον

ὁμιλητής

ὁμιλητικός
ὁμιλητής, οῦ (ὁ) [ῑ] disciple, auditeur, Xén. Mem. 1, 2, 12, 48 ; Luc. Tim. 10, etc.
Étym. ὁμιλέω.