ὁμοσιτέω-ῶ

ὁμόσιτος

ὁμόσκευος
ὁμό·σιτος, ος, ον [ῑ] qui mange avec, Hdt. 7, 119 ; Plut. M. 643d.
Étym. ὁμ. σῖτος.