ὕλα

ὕλαγμα

ὑλαγμός
ὕλαγμα, ατος (τὸ) [ῠ] aboiement, Eur. I.T. 293 ; Opp. C. 2, 456 ; fig. vocifération, Eschl. Ag. 1631 au plur.
Étym. ὑλάσσω.