Ὑλαῖος

ὑλακάω

ὑλακή
ὑλακάω [ῠᾰκ] (seul. part. prés. épq. nom. pl. ὑλακόωντες, avec ῡ à l’arsis) c. ὑλακτέω, Opp. C. 3, 281.