ὑλοτόμιον

ὑλοτόμος

ὑλότομος
ὑλο·τόμος, ος, ον [] qui coupe le bois, Il. 23, 114 ; subst. ὁ ὑλ. Il. 23, 123 ; Hés. O. 805 ; Soph. El. 98 ; Th. H.P. 3, 9, 3 ; DS. 19, 58 ; Str. 708 ; Plut. Luc. 26, bûcheron ; ou charpentier, Spt. Sap. 13, 11.
Étym. ὕ. τέμνω.