ὑπάλυξις

ὑπαλύσκω

ὑπαμάω-ῶ
ὑπ·αλύσκω (f. ὑπαλύξω, ao. v. ci-dessous) [ῠᾰ] échapper à, fuir, acc. Il. 5, 430 ; 11, 451, etc. ; Od. 4, 512, etc. ; abs. Hés. Sc. 304 ; Thgn. 815 ; A. Rh. 3, 336 ||
E Ao. poét. 3 sg. ὑπάλυξε, Od. 5, 430 ; ὑπάλυξεν, Od. 19, 189.