ὑπαρκτός

ὕπαρνος

ὕπαρξις
ὕπ·αρνος, ος, ον [ῠ] qui allaite (litt. qui a sous soi) un agneau, Eur. Andr. 557 ; Call. Ap. 53.
Étym. ὑ. ἀρήν.