ὑπερϐατικός

ὑπερϐατόν

ὑπερϐατός
ὑπερϐατόν, οῦ (τὸ) [ᾰ] inversion, fig. de rhét. ou t. de gramm. Dysc. Synt. 306, Pron. 54 (311) ; DH. Thuc. 31 ; Lgn 22, 1 ; Quint. 8, 6, 65.
Étym. neutre du suiv.