ὑπερευδαιμονέω-ῶ

ὑπερευδαίμων

ὑπερευδοκέομαι-οῦμαι
ὑπερ·ευδαίμων, ων, ον, gén. ονος, trop heureux ou très heureux, Luc. Gall. 20.