ὑπεροπτέον

ὑπερόπτης

ὑπερόπτησις
ὑπερόπτης, ου () homme méprisant ou dédaigneux de, Soph. Ant. 130 ; Thc. 3, 38 ; Plut. Pyrrh. 4 ; Hld. 6, 13 ; abs. Thcr. Idyl. 22, 58 ; Arstt. Nic. 4, 3, 19 ; Luc. Nec. 14, D. mar. 13, 2, Nec. 14 ; DL. 7, 485 ||
E .
Étym. ὑπερόψομαι.