ὑποϐολιμαῖος

ὑποϐολιμαῖος, α, ον [ῐ] supposé, en parl. d’un enfant, Hdt. 1, 137, etc. ; Plat. Rsp. 537e ; Arstt. H.A. 9, 29, 3 ; DH. 4, 32 ; Luc. D. mort. 16, 2, etc. ; fig. Plut. M. 3d, etc.