ὑψηγορέω-ῶ

ὑψηγορία

ὑψηγόρος
ὑψηγορία, ας (ἡ) ton d’un homme qui a le verbe haut, orgueil, jactance, Phil. 1, 206 ; Lgn 8, 1.
Étym. ὑψηγόρος.