ἡγητέον

ἡγητήρ

ἡγητηρία
ἡγητήρ, ῆρος (ὁ) conducteur, guide, Soph. O.C. 1521 ; Opp. H. 5, 70 ||
E Dor. ἁγ- [ᾱ] Pd. P. 1, 133.
Étym. ἡγέομαι.