ἡμιεκτεῖον

ἡμιεκτέον

ἡμίεκτον
ἡμι·εκτέον, ου (τὸ) demi-setier, Ar. Nub. 643, 645 ; CIA. 2, 631 (commenc. du 4e siècle av. J.-C.) : v. Meisterh. p. 100, 17.
Étym. ἡμι-, ἑκτεύς.