ἰατήρ

ἰατήριον

ἰατής
*ἰατήριον, ion. ἰητήριον, ου (τὸ) [ῑᾱ] remède, Q. Sm. 7, 62 ; Arét. Cur. m. acut. 1, 4.
Étym. ἰατήρ.