ἱκτήριος

ἴκτιν

ἰκτῖνος
*ἴκτιν (ὁ) d’où acc. sg. ἴκτινα, Plat. com. (EM. 470, 33); Ar. fr. 525 ; ou *ἰκτίν (ὁ) d’où nom. pl. ἰκτῖνες, Paus. 5, 14, 1 ; dat. ἰκτῖσι, Ctés. (Phot. Bibl. 46, 18) c. le suiv.