ἰσογώνιος

ἰσοδαίμων

ἰσοδαίτης
ἰσο·δαίμων, ων, ον, gén. ονος []
1 semblable ou égal à un dieu, Eschl. Pers. 633 ; Ariphr. (Ath. 702a) etc. ||
2 dont le sort est égal ou semblable à, dat. Pd. N. 4, 136 ||
E [ῑσ] Pd. l. c.
Étym. ἴ. δαίμων.