ἰσοπολιτεία

ἰσοπολίτης

ἰσοπολῖτις
ἰσο·πολίτης, ου (ὁ) [Ῡῑτ] citoyen investi de droits égaux ; particul. à Rome, citoyen d’un municipe, Spt. 3 Macc. 2, 30 ; DH. 3, 1694 Reiske ; Jos. A.J. 12, 1, 1.
Étym. ἴ. πολίτης.