ἰταμός
ἰταμότηςἰταμός, ή, όν
[ῐᾰ]
1 vif, ardent,
Eschl. (Ar.
Ran. 1292)
||
2 hardi, effronté,
impudent, Dém. 777,
3 ; Arstt. Probl. 29, 1 ;
τὸ ἰταμόν, Plut.
Fab. 19,
etc. hardiesse, impudence ; adv. ἰταμὸν ἀντιϐλέπειν,
El. N.A.
17, 12, regarder en face avec
effronterie ||
Cp. -ώτερος, Plut. M. 1041a; sup. -ώτατος, Luc. Ic. 30.
Étym.
ἴτης.