καίνυμαι

καίνω

Καίνων
καίνω (f. κανῶ [ᾰ], ao. 2 ἔκανον, pf. κέκονα) tuer, Soph. fr. 89 ; Eur. H.f. 1075 ; Xén. Cyr. 4, 2, 24 ||
E Ao. 2 inf. lac. κανῆν, Thcr. 24, 90. En prose, on emploie de préférence κατακαίνω.
Étym. κτείνω.