κακοδοξία

κακόδοξος

κακοδουλία
κακό·δοξος, ος, ον [ᾰ]
1 sans renom, inconnu, Thgn. 195 ||
2 de mauvais renom, peu estimé, Eur. Andr. 778 ; Xén. Ages. 4, 1 ; Plat. Min. 321a ||
Cp. -ότερος, Plat. l. c.
Étym. κ. δόξα.