κακοφροσύνη

κακόφρων

κακοφυής
κακό·φρων, ων, ον, gén. ονος [ᾰ]
I pass.
1 méchant, malveillant, Pd. fr. 230 ; Eur. Her. 373 ||
2 insensé, Soph. Ant. 1104 ; Eur. Or. 822 ||
II act. qui trouble l’esprit, Eschl. Ag. 100.
Étym. κ. φρήν.