καλλιόω-ῶ

καλλίπαις

καλλιπάρῃος
καλλί·παις, αιδος (ὁ, ἡ) []
1 qui a de beaux enfants, Eschl. Ag. 762 ; fig. Plat. Phædr. 261a ||
2 formé de beaux enfants : κ. στέφανος, Eur. H.f. 839, couronne de beaux enfants ||
3 bel enfant, Eur. Or. 964.
Étym. κ. παῖς.