καλλιτεκνία

καλλίτεκνος

Καλλιτέλης
καλλί·τεκνος, ος, ον [ῐ] qui a de beaux, de bons ou d’illustres enfants, Arstt. fr. 622 ||
Cp. -ότερος, Luc. D. deor. 16, 1 ; sup. -ότατος, Plut. Æmil. 5.
Étym. κ. τέκνον.