καλλώπισμα

καλλωπισμός

καλλωπιστέος
καλλωπισμός, οῦ ()
I parure, с. à d.
1 action de se parer, Plat. Rsp. 572, etc. ||
2 parure, ornement recherché, Hpc. 19, 45 ; Plat. Phæd. 64d ; εἰς κ. Xén. An. 1, 9, 23, pour ornement ||
II fierté d’un cheval qui fait le beau, Xén. Eq. 10, 4.
Étym. καλλωπίζω.