καρυωτός

καρφαλέος

καρφεῖον
καρφαλέος, α, ον [ᾰλ]
1 pass. sec, aride, altéré, Od. 5, 369 ; Orph. Lith. 267 ; Anth. 7, 536 ; κ. δίψει, Anth. 9, 272, altéré par la soif ; fig. en parl. du son, sec, dur, Il. 13, 409 ||
2 act. qui dessèche, Nic. Th. 691.
Étym. κάρφω.