καταιτιάομαι-ῶμαι

καταιτίασις

καταῖτυξ
καταιτίασις, εως (ἡ) [ᾱσ] accusation, reproche, Plut. M. 546f ; M. Ant. 1, 16.
Étym. καταιτιάομαι.