καταπέλτης
καταπελτικόςκαταπέλτης ou mieux
καταπάλτης, ου
(ὁ)
1 catapulte, machine à lancer des traits, Arstt. Nic. 3, 1 ; Pol. 1, 53, 11, etc. ;
DS. 16, 74,
etc. Vitr.
10, 15 et 18 ||
2 sorte d’entraves,
instrument de torture, DS. 20, 71 ; Spt. 4 Macc. 8, 12 ; 9, 26 ||
E Dans les inscr. att. seul. καταπάλτης, CIA.
2, 811 b, 200
(323 av. J.-C.) etc. ; v. Meisterh. p. 12.
Étym.
καταπάλλω.