καταπέτομαι
καταπετροκοπέω-ῶ*καταπέτομαι, descendre en volant, voler d’en
haut ||
E Fut. καταπτήσομαι,
Luc. Prom.
2. Ao. 1,
3 sg. κατέπτατο, Ar. Av. 791. Ao. 2 act. κατέπτην,
Arstt. H.A.
9, 10, 1 ; Luc.
Charid. 7 ;
part. avec sync. καταπτάμενος, Hdt.
3, 111 ; Ar.
Av. 1624,
Vesp. 16.
Ao. 2 moy. κατεπτόμην, d’où
sbj. κατάπτωμαι, Luc.
Ic. 13 ;
2 sg. opt. καταπτοῖο, Luc. Bis acc. 8. Ao. pass. κατεπετάσθην,
DS. 2,
20.