καταπτυχής

καταπτύω

κατάπτωμα
κατα·πτύω, cracher sur, gén. Ar. Ran. 1179 ; fig. conspuer, mépriser, Dém. 295, 8 ; Eschn. 31, 21 ; 64, 12 ; Luc. Cat. 12, etc.