καθάριος
καθαριότηςκαθάριος, ος, ον
[ᾰᾰ]
1 propre, en parl. de pers. Posidon.
(Ath. 550a) ; en parl. d’animaux, Arstt.
H.A. 9, 40,
40 ; en parl. de choses,
Mén. (Ath.
661b) ;
τὸ καθάριον, Plut. M. 663c, la propreté
||
2 au
mor. pur, Ath. 74d ||
Cp. -ώτερος, Pol. 11, 9, 5 ; sup.
-ώτατος, Arstt.
H.A. 9, 40,
40 ; Plut. M. 106c.
Étym.
καθαρός.