καθάριος

καθαριότης

καθαρισμός
καθαριότης, ητος () [ᾰᾰ]
1 propreté, pureté, Hdt. 2, 37 ; Xén. Mem. 2, 1, 22 ; Arstt. Nic. 10, 5, 7 ; fig. pureté du style, Sext. 640 Bkk. ||
2 p. ext. décence, mesure, Plut. Lyc. 21, M. 67e ; Ath. 542c.
Étym. καθάριος.