κατοικτειρέω-ῶ

κατοικτείρω

κατοικτίζω
κατ·οικτείρω, ou mieux κατ·οικτίρω :
1 avoir pitié de, acc. Hdt. 4, 167, etc. ; Xén. Cyr. 7, 3, 13 ; Soph. O.R. 13 ; Eur. Her. 446, etc. ||
2 intr. s’apitoyer, Hdt. 7, 46 ; Arstt. Rhet. 2, 20, 6.