κελάδω

κελάδω [ᾰ] (seul. prés. ind. et part.) c. κελαδέω, Sapph. 4 ; part. κελάδων, οντος, sonore, retentissant (fleuve, Il. 18, 576, etc. ; mer, Ar. Nub. 284, cours d’eau, Il. 21, 16 ; vent, Od. 2, 421).