κελάδω

Κελάδων

Κελαιναί
Κελάδων, οντος (ὁ) [ᾰ] Kéladôn (propr. le retentissant)
1 fl. d’Élide, Il. 7, 133 ||
2 fl. d’Arcadie, Call. Dian. 107 ; Thcr. Idyl. 17, 92.
Étym. v. le préc.