κέντρωσις

κεντρωτός

κέντωρ
κεντρωτός, ή, όν :
1 armé d’un aiguillon, Arstt. H.A. 9, 40, 17 ||
2 κεντρωτὸς βόλος, Eub. (Poll. 7, 205) le coup de l’aiguillon au jeu de dés ||
3 muni de clous pointus, Str. 506 ; Plut. M. 202b.
Étym. vb. de κεντρόω.