κεντρωτός

κέντωρ

κένωμα
κέντωρ, ορος ()
1 qui pique de l’aiguillon, qui aiguillonne, Il. 4, 391 ; 5, 102 ; A. Pl. 5, 358 ||
2 adj. (ὁ, ἡ) m. sign. Nonn. Jo. 19, 37, etc.
Étym. κεντέω.