κεραμεῖον

κεράμειος

Κεράμειος κόλπος
κεράμειος, α, ον [ᾰ] de terre cuite, d’argile, Plut. Galb. 12 ; DC. 42, 26 ||
E Ion. et épq. κεραμήϊος, Hom. Ep. 14 ; Nic. Th. 80.
Étym. κέραμος.