κεραυνός

κεραυνός, οῦ (ὁ) foudre (différ. de βροντή, tonnerre et de ἀστεροπή ou στεροπή, éclair) Il. 21, 198 ; Od. 14, 305 ; 23, 330 ; 24, 538, etc. ; βέλος κεραυνοῦ, Eschl. Sept. 453 ; Soph. Tr. 1089, trait de la foudre ; au pl. éclats de la foudre, les foudres, Hdt. 8, 37 ; Soph. El. 823 ; Plat. Tim. 80c ; Paus. 10, 23, 3, etc. ; κ. πίπτει εἰς, Xén. Hell. 4, 7, 7, la foudre tombe sur, etc. ; fig. en parl. d’un homme redoutable, Antiph. (Ath. 238e) ou d’un orateur : κεραυνὸν ἐν γλώσσῃ φέρειν, Poèt. (Plut. Per. 8) porter la foudre sur sa langue.